عملکرد احمدی نژاد در فتنه 88

فتنه 88 یکی از بزنگاه های انقلاب اسلامی بود. بزنگاهی که به ناحق به نظام جمهوری اسلامی ایران برچسب خیانت به آرای مردم را زدند در حالی که بنا به گفته مقام معظم رهبری جمهوری اسلامی ایران رای مردم راه حق الناس می داند.

عملکرد هر فرد و جناحی در این دوران طرازی مناسب برای سنجش دلبستگی افراد به آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی می باشد. چه بسا افرادی در این دوران غبار آلود با بصیرت تمام با هجمه ها علیه نظام جمهوری اسلامی مقابله نمودند و بعضا جان خود را در دست گرفته و در کف خیابان ها سعی در آرام کردن مردم و دفع خطر داشتند. و اما بسی تاسف که برخی خواص آزمون خود را در پیشگاه خدا و ملت به خوبی پس نداده و کشور را به لبه ی پرتگاه کشاندند. از این جهت بررسی نقش سیاسیون به ویژه خواص و مسئولین رده بالا در این ایام راهگشای انتخاب اصلح برای مسئولیت های آینده است. قطع یقین فردی که نتوانستنه است در روزهای نفس گیر انقلاب نمره قبولی بگیرد جایگاهی نزد مردم نخواهد داشت.

اما نقش احمدی نژاد در فتنه 88 چه بود؟

در ادامه مطلب بخوانید.

چیستی انحراف

چند سالی است که واژه «انحراف» برای شناسایی حاشیه‌سازان دولت [دولت آقای احمدی نژاد] مصطلح شده و اکنون در مطبوعات و جامعه سیاسی کشور به عنوان یک مفهوم «معرفه» شناخته می‌شود. اخیراً جناب مهندس مشایی در مصاحبه با روزنامه ایران اعلام نمود: «نمی‌دانم از چه منحرف شده‌ام» و در پاسخ به آن، مطبوعات و رسانه‌ها به صورت سطحی و با رویکرد سیاسی پاسخ گفتند. در این نوشتار درصدد هستیم در حد محدود چیستی این انحراف را باز‌خوانی و با روش شبهه علمی تبیین نماییم.

برای مطالعه این یادداشت به قلم دکتر عبدالله گنجی مدیر مسئول روزنامه جوان به ادامه مطلب مراجعه نمایید.

هشدار امام خامنه ای به دولت نهم درباره انحراف

امام خامنه ای(حفظه الله) در دیدار با هیئت دولت 8 شهریور 1384: «اگر بخواهیم عدالت به معناى حقیقىِ خودش در جامعه تحقق پیدا کند، با دو مفهوم دیگر بشدت در هم تنیده است؛ یکى مفهوم عقلانیت است؛ دیگر معنویت. اگر عدالت از عقلانیت و معنویت جدا شد، دیگر عدالتى که شما دنبالش هستید، نخواهد بود؛ اصلاً عدالت نخواهد بود. عقلانیت به‌خاطر این است که اگر عقل و خرد در تشخیص مصادیق عدالت به‌کار گرفته نشود، انسان به گمراهى و اشتباه دچار مى‌شود؛ خیال مى‌کند چیزهایى عدالت است، در حالى‌که نیست؛ و چیزهایى را هم که عدالت است، گاهى نمى‌بیند.

بنابراین عقلانیت و محاسبه، یکى از شرایط لازمِ رسیدن به عدالت است. عقلانیت و محاسبه که مى‌گوییم، فوراً به ذهن نیاید که عقلانیت و محاسبه به معناى محافظه‌کارى، عقل‌گرایى و تابع عقل بودن است. عاقل بودن و خرد را به کار گرفتن با محافظه‌کارى فرق دارد. محافظه کار، طرفدار وضع موجود است؛ از هر تحولى بیمناک است؛ هرگونه تغییر و تحولى را برنمى‌تابد و از تحول و دگرگونى مى‌ترسد؛ اما عقلانیت این‌طور نیست؛... اگر عدالت را از معنویت جدا کنیم - یعنى عدالتى که با معنویت همراه نباشد - این هم عدالت نخواهد بود. عدالتى که همراه با معنویت و توجه به آفاق معنوىِ عالم وجود و کائنات نباشد، به ریاکارى و دروغ و انحراف و ظاهرسازى و تصنع تبدیل خواهد شد.»